viernes, 22 de marzo de 2013

21 de marzo- DIA MUNDIAL DO SÍNDROME DE DOWN

Hai anos, xa non lembro cantos, o traballo levoume a coñecer sen pretendelo, ós membros dunha Asociación que comenzaba un proxecto en Ourense, adicado ás persoas con Síndrome de Down.
Polo que fora, deseguida xurdiu entre nós unha química especial e unha relación intensa que co tempo tense ido fortalecendo e asentando.
Falo, de DOWN OURENSE.

Nestes anos de colaboración e axuda mutua, temos tido a oportunidade de coñecer e compartir historias incribles: luces e sombras da vida mesma de tódolos días que non entende de diferencias emocionais nin sociais. Os rapaces que daquela gateaban polo chan, agora xa corren polas rúas cunha autonomía impensable hai anos, nos que as atencións ás persoas con SD, eran case inexistentes debido en moitos casos ó descoñecemento, á falla de recursos ou á vergoña.

O plantexamento actual, non pode seguir mantendo ideas trasnoitadas respecto á socialización das persoas, teñan o que teñan, e sexan o como sexan. Négome en rotundo a seguir pensando que as ideas que enxuizan ás persoas en base ás súas diferenzas, deben prevalecer sobre  outras: integradoras e plurais, por mais que as primeiras sexan ás veces maioritarias.

Esta imaxe que vedes arriba, está feita onte, na rúa do Paseo; o carón dunha mesa que pretendía divulgar e concienciar á cidade sobre a necesidade de coñecer a labor da Asociación, e a importancia da súa existencia... porque ¿alguén pensa aínda, que estamos libres de que nos pase mañá a nós?
A estas mulleres que vedes,  díxenlles onte -bromeando- que... non son Anxos de Victoria Secret... (nin falta que lles fai), son persoas vidas reais: nais, amigas, traballadoras, guerreiras urbanas e fantásticas mulleres. Persoas que se erguen da cama cada mañán, sabendo que o seu camiño é un pouco mais costa arriba que o de outros, pero que -de todos xeitos-  cálzanse as botas de escalar montañas e saen á rúa dispostas a convertir a cidade na alfombra sobre a que podan camiñar os seus fillos, e os fillos das demais. Así que por esa inifinita capacidade de traballo, polo optimismo co que nos agasallades, e por ese sorriso permanente, lembrade: ¡Só o cariño que vos temos, é equiparable ao respeto que merecedes!


Mara Prieto,
Presidenta da Asociación Down Ourense, é nai de Rocío, unha adolescente con Síndrome de Down. 
Tamén é nai de acollida de outras duas nenas.

A xente como ela, realmente axúdanos a poñer en perspectiva a importancia de moitas outras cousas que nos rodean, absolutamente frívolas ás que lle dedicamos moito máis tempo e enerxía do probablemente necesario.


Sonia González, (esquerda), 
e nai de dúas nenas: Nerea,de 13 anos e Aldara, de 22 meses.

Aldara ten SD.

(a compañeira do cabelo  rizado chámase Silvia, é psicóloga da Asociación e amiga de todos os que formamos parte dalgunha maneira do seu dia a dia)
 
POESIA DE NERE A SU HERMANA : Tengo miedo, miedo a mirar, miedo a despertar, miedo a no poder verte más. Porque tú eres mi lucero la luz que alumbra mi camino, porque me siento bien contigo y al verte sonreír soy capaz de soñar.
Eres mi alegría y mi felicidad, la niña que me guía con su humildad, la personita a la que siempre quise y querré, jamás de ti me alejaré.
Porque eres la personita a la que nueve meses esperé, a quien ahora amo y amaré.
Quiero que crezcas y puedas volar, hasta donde tu corazón te pueda llevar.
Porque es más horrible no poderte expresar, no poder gritar, que eres feliz, que todo te da igual, que eres la mejor enseñando a los demás, que da igual como seas, o que tengas una "enfermedad"; porque aún teniendo Sindrome de Down, sabes amar y respetar.
Y lo más importante: Te sabes valorar.
Te quiero por eso y por mucho más, porque cada día me haces pensar que los obstáculos se pueden superar, que da igual lo que se te ponga por delante, porque solo se supera si te sabes apreciar, Y EN TI MISMA SABES CONFIAR.



Belén Conde; 38 anos.
Nai de dúas fillas:Aixa de 11 anos, e Shaila de 5.

Unha das dúas ten SD.

Coñecina de pequena, con só 18 meses, sentadiña no chan no Auditorio, cunha coleta  na parte de arriba da cabeza, mentras esperaba o seu turno para desfilar na pasarela Oh!Ourense. 

Unha familia que empezaron sendo usuarios da asociación, e hoxe son amigos achegados.


 


Podería contarvos mil cousas, emocións compartidas, alegrías e tristuras que xa forman parte do equipaxe emocional da miña vida; pero dalgunha maneira esa intimidade que existe entre nós, impídeme expresar o que sinto coa intensa claridade coa que o penso.

 Convídovos a ler, si queredes, o artigo da revista X-PROJECT que me publicaron  onte co gallo da celebración do Día Mundial do Síndrome de Down

E invito a todas as persoas que queiran solidarizarse connosco... a difundir, compartir, promover e participar activamente das actividades que se organizan.





2 comentarios:

  1. Muchas gracias Ana por tus palabras cargadas de cariño y complicidad, y por hacerte eco de las acciones que llevamos a cabo con el objetivo de concienciar a la gente de a pié, de que lo normal e incuestionable es que los niños con síndrome de down deben estudiar en el mismo colegio donde estudian TODOS los niños/as, y que a los chicos/as con síndrome de down les gustan las mismas cosas que les gustan a TODOS: salir con los amigos, ir al cine,..y a la par tienen intereses tan diferentes como tenemos cada uno de nosotros (a unos les gusta el kárate, a otros danza del vientre, a otros yoga,..).
    Y ..hemos de brindarles los apoyos para que cada persona tenga un presente y un futuro digno, enriquecedor, y con oportunidades para poder vivir su vida con la mayor autonomía e independencia.

    ResponderEliminar
  2. Siempre que haya personas como las que trabajan en Down Orense y maravillosos divulgadores como Ana, todas estas increíbles personas con Síndrome de Down, tendrán cabida en nuestros corazones. Enhorabuena a la asociación, llena de currantes competentes que lo dan todo por sus niñ@s, luego chic@s. Gracias a vosotros , ese sueño de la inclusión, esa casi utopía se hace realidad. Debe ser duro, laborioso y habrá momentos de agotamiento, pero estais dando una oportunidad a personas que sin vosotras estarían discriminadas y olvidadas.
    Colectivo como Violeta es una bocanada de aire fresco y energético que ojalá siempre os apoye.
    Muchas felicidades a todas las que trabajais para que la Inclusión, e Integración sea más que una utopía.
    Adelaida

    ResponderEliminar